هنوز گیجم. دوباره سینوزیت م عود کرده است و تمام روز را در هپروت محض گذراندم. مشروب نخورده ام، ولی فکر می کنم احساس ی همانند آن در تمام وجودم بود امروز. امروز، آخرین روز کلاس های درس. ترم پنج را با فرانسه شروع کردم و امروز در کلاس فنون و صناعات ادبی تمام شد. به آقای امیری گفتم خسته نباشید و از در آمدم بیرون و با رونالد برگشتیم به سمت خانه، توی اتوبوس حرفی نزدیم، نشسته بودم و داشتم بیرون را تماشا می کردم. یک هفته ای وقت داریم و بعد امتحانات پایان ترم شروع خواهد شد. بیش از هزار صفحه متن به زبان دوست داشتنی انگلیسی در انتظارم است تا مرور شود. شش امتحان در دو هفته و بعد تقریبا تا اول سال آینده ی شمسی برنامه ام از الان پر شده است

دوست دارم این ترم را بازگشت صدا بزنم. از همان شروع اش که فرشته ام دوباره از شمال با لبخند هایش آمد و میان قلبم جایی گرفت. تا یک دوست قدیمی که دوباره دیداری داشتیم، تا این موضوع که آن قدر آرام بودم که بتوانم درس بخوانم. سال قبل را این قدر بد گذراندم که ترم چهار فقط می نشستم تا برگه ها سیاه شود و بیایم بیرون و خلاص شوم

حالا حداقل می توانم کمی نفس بکشم

* * * *

از تلویزیون ایران انتظاری ندارم. شعور ش در حدی نیست که بنشینم به انتظار که اخبار درست منتشر کند. برایم عجیب نیست که تمام اخبار را – در این حد که فلان معاون وزیر در فلان ده کوره این را گفته – پخش کند و اخبار آب و هوا را هم و بعد تمام اخبار عراق و فلسطین را هم و بعد بیاید بگوید در مورد سونامی که فلان قدر مرده اند و تمام. احساسی هم در مورد مقامات دولتی ندارم، این قدر خودشان را درگیر سیاست کرده اند که نیازی نمی بینند چشم های شان را باز کنند و ببینند در دنیا چه خبر است. ولی شگفت زده شدم که دیدم که مرگ بخشی از بشریت، مردم را تکان نداده است. روزنامه ها – شرق مثلا – حتا به خودشان زحمت نداده اند یک ستون ویژه مخصوص اخبار زلزله درست کنند – حالا یک صفحه ی ویژه خیر سرشان – در وب لاگ ها چیز دندان گیری ندیده ام. در کلاس درس ولی می بینم که سونامی موضوعی شده است برای خنده. در میان مردم . . . ولش کن. حالا بیایید بخوانید بخش کوچکی از متن مرور روزنامه های جهان که شرق ِ پنجشنبه چاپ کرده است: روزنامه ی دیلی تلگراف در مقاله ای به قلم سردبیر سیاسی خود آنتون لاگاردیا با چنین مقدمه ای به پاسخ این پرسش می پردازد که چرا در کشور های عرب و اسلامی چندان که باید در کمک به این زلزله زدگان فعال نبوده اند. او می نویسد در حالی که اندونزی بزرگترین کشور مسلمان است و بیشترین آسیب ها را متحمل شده است خبری از احساس وحدت مذهبی در جهان اسلام نیست. در میان ده منبع اصلی کمک ها که بالغ بر دو میلیارد دلار شده است، نام هیچ کدام از کشور های اسلامی دیده نمی شود

توضیح بیشتری لازم است؟

* * * *

Where can you find the most interesting weblogs? Which blogs have made their mark this year? Who will do anything for a nomination? Those questions will be answered in the one and only...

انتخاب وب لاگ های برتر سال دو هزار و پنج

http://2005.bloggies.com/
وب لاگ عرفان قانعی فرد جالب بود. مخصوصا لینک های جالبی دارد. جوانکی ایرانی الاصل مقیم استرالیا که به خاطر مصاحبه هایی که جدیداً با ابراهیم نبوی، مسعود بهنود، دکتر نوری زاده و ... انجام داد مشهور شده است

http://www.hasbohal.blogspot.com/
دعوا های ملکوت ی. این را اگر نخوانده اید بخوانید

http://maroufi.malakut.org/archives/006707.shtml

مخصوص دانشجویان ادبیات انگلیسی: بانو سوزان سانتاک

http://www.susansontag.com/