دارم با ورد پد می نوسم، امروز به سرم زد و هارد را فرمت کردم و الان راحت ژوزفینای نازم داره نفس های عمیق می کشه، مثل یک کلبه خالی ِ وسط جنگل شده، بیشتر هارد خالیه و من الان فقط چند تایی آهنگ و کلیپ و یک فیلم روی هارد دارم، دارم یکی از آهنگ هایی را گوش می کنم که فرشته برام داده گوش کنم، مثل همیشه نمی دانم خواننده اش کیست
به فاصله ی کوتاهی بعد از پست کردن این نوشته در وب لاگ مهم ترین اتفاق سال شروع خواهد شد: انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده امریکا. من اگر امریکا بودم در انتخابات شرکت می کردم و به جان کری رای می دادم. اگر به عنوان یک شهروند ایرانی می توانستم در انتخابات شرکت کنم به جرج بوش رای می دادم و اگر خارج از ایران بودم از رای ندادن در انتخاباتی که دو نفر مثل هم در آن شرکت دارند دفاع می کردم
جان کری از دید یک شهروند امریکایی ِ روشنفکر بهترین گزینه است. دلیل ساده اش این موضوع که نشریه نیویورکر برای اولین بار در هشتاد سال گذشته دارد از یک کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری حمایت مستقیم می کند و آن هم کسی نیست جز آقای کری. من حدود دو ماه پیش یک مقاله حدودا ده صفحه ای در نیویورکر خواندم در دفاع از جان کری، آن هم در مهم ترین قسمت مجله یعنی وسط مجله، مقاله قویا از جان کری دفاع می کرد. ولی در کل یک موضوع را عنوان می کرد: بین دو چهره جرج واکر بوش و جان کری تفاوت چندانی وجود نخواهد داشت، هر دو سیاست هاس ایالات متحده را به یک نحو پیش خواهند برد، ولی جورج واکر بوش معروف به یک ریس جمهور خنگ است که افتخارش به کتاب نخواندن است و احترام چندانی بر اجماع جهانی ندارد، یعنی وقتی لازم بداند مثلا عراق را تصرف می کند، ولی جان کری کسی است که همان هدف ها را در پوششی دیپلماتیک پیش خواهد برد، جان کری یک چهره شناخته شده، یک قهرمان جنگ ویتنام و یک سناتور معروف است، در کودکی اش به همراه خانواده اش در آلمان بعد از جنگ دوم بوده و چهره نشانه ی صلح امریکا را دیده است و حالا هم تمام هدف اش این است که بتواند امریکا را دوباره یک چهره جذاب برای جهان کند: جان کری کسی است که بدون اجازه ی سازمان ملل مثلا به عراق حمله نخواهد کرد
من اگر در ایالات متحده بودم حتما به عنوان یک شهروند امریکایی به جان کری رای می دادم، چون می خواستم دوباره امریکا را قدرتمند ببینم، هم در فرهنگ و هم درسیاست و هم اقتصاد و هم ارتش و ... دلیل عمده ی این هم که جوانان ایرانی مقیم امریکای شمالی بیشتر از جان کری حمابت می کنند همین است: آن ها سرزمین شان را زیبا می خواهند و خنگ ها را دوست ندارند
به عنوان یک ایرانی من به جرج واکر بوش رای می دادم، همان طور که اکثر ایرانیان میان سال و کهن سال مقیم امریکا روز انتخابات همین کار را خواخند کرد، یک دیدگاه طرفدار حکومت ایران می گوید رئیس جمهور جمهوری خواه در امریکا متخصص دست گل به آب دادن است، امریکا را مسخره خواهد کرد و باعث ضعیف شدن امریکا در دنیا خواهد شد، همان طور که جرج بوش پدر و پسر بوده اند، دیدگاه ضد حکومت ایران می گوید که جورج واکر بوش گزینه ی اولش در جنگ ضد تروریست ایران است و امیدوار است بوش حکومت ایران را نابود کند، می دانید که منتقدان سیاسی می گویند بوش ایران را هدف اول خود قرار خواهد داد و کری در صورت مفقیت در انتخابات به سودان حمله خواهد کرد تا بتواند بحران دارفر را کنترل کند، منتقدان سیاسی می گویند اگر امریکا در دارفور دخالت کند حدود دویست و پنجاه هزار نفر در این قسمت سودان خواهند مرد، و اگر دخالت نکند بیش از یک میلیون نفر جان خود را از دست خواهند داد،بنیاد گرایان درون حکومتی هم امیدوار اند جورج بوش رئیس جمهور شود، چون مثل دو مرد دور از هم خواهند شد که برای هم رجز خواهند خواند و پشت پرده دست های هم را خواهند فشرد
اگر هم خارج از ایران و مثلا در اروپای غربی بودم قویا از رای ندادن در انتخاباتی دفاع می کردم و با هر رای، و هر چه که این رای باشد وضع دنیا بد تر خواهد شد
نمی دانم در طول هفته جاری چه خواهد شد، ولی می دانم رئیس جمهور جدید به زودی به کاخ سفید خواهد رفت
و ما می مانیم و زندگی مان
سودارو
سی اکتبر دو هزار و چهار
مشهد
ایران