چند روزی از دنیا دور بودم، ژوزفینا احتیاج به کمی سرویس نرم افزاری داشت. الان آماده است و کارهای جزئی اش مانده و من مانده ام و کی بوردی که جای حرف هایش عوض شده اند. انگار اتاق جن زده باشد.
 
*  *  *  *
 
این روزها به مطالعه دارد می گذرد، رمان کوتاه ماه پنهان است را خواندم، اثری جاودان از جان اشتاین بک، داستان مردمی در یکی از کشورهای اسکاندیناوی که یک روز معمولی و شاد کشورشان توسط نازی ها تسخیر می شود. اول همه تا اندازه ای بهت زده اند و نمی دانند چه کنند، تا آن که می بینند که آزادی شان دارد نابود می شود و دست به مقاومت می زنند، داستان را آقای داریوش شاهین ترجمه کرده و این نسخه که دست من رسیده بود چاپ چهارم آن بود به سال 1377، چاپ سومش هم مال 1356 بود، و مشخص است، انتشارات امیر کبیر ناشر آن است. چه کتاب ها که در دست این انتشارات ِ متعلق شده به بنیاد مستضعفان و جانبازان دارند خاک می خورند.
 
*  *  *  *
 
سانسور رویکردی است که همواره در آثار ادبی و فرهنگی سرزمین ما بوده است. به لطف اینترنت ما می توانیم دنیایی با سانسور کمتر داشته باشیم. یکی از کارکردهای اینترنت ارائه بخش های سانسور شده ی کتاب های است که در داخل ایران عرضه می شوند (مثل عرضه بخش سانسور شده ی رمان کوری میلان کوندرا) و نیز چاپ کامل کتاب های غیر قابل چاپ در داخل ایران به صورت کتاب الکتریکی.
 
رمان چاه بابل را محمد رضا قاسمی در فرانسه نوشته و در داخل ایران به آن جواز نشر نداده اند. او هم کتاب را در سایتش منتشر کرده است. من نسخه الکتریکی آن را گرفته بودم و چند روز پیش از طریق یک دوست نسخه پرینت شده ی آن را خواندم. قشنگ بود، البته برای آنان که قلم آقای قاسمی را می پسندند. من دیشب در جایی گفتم، کتاب بیشتر به نوعی اتوبیوگرافی رمان شده می ماند. نشانه ها فراوانند. سرگشتگی راوی در چاه بابل مثل سرگشتگی های خود نویسنده است. راوی مثل خود آقای قاسمی از همسرش جدا شده. راوی هم مثل نویسنده از آن چه بر ایران گذشته و می گذرد رنج می برد و . . .  بگذریم، کتاب قابل توجه ای است، در فرمی مشابه آثار میلان کوندرا نوشته شده و بدون هیچ دلیل خاصی مرا به یاد کریستین و کید هوشنگ گلشیری می انداخت.
 
*  *  *  *
 
من میانه ام به کتاب های عرفانی و شبه عرفانی زیاد خوب نیست. آیا دیگر بار .....   را خانوم مینو مروارید نوشته و چند سال پیش به عنوان کتاب برگزیده: فلسفی، عرفانی توسط شورای کتاب کودک (قدیمی ترین سازمان غیر دولتی ایران با سابقه بیش از 40 سال و از معتبرترین شان) انتخاب شده است. شعر آخر کتاب خیلی قشنگ بود. چیز بیشتری برای گفتن درباره ی این کتاب ندارم.
 
*  *  *  *
 
قبل از این که از دنیا دو روزی گم شوم دو تا پست در وب لاگ انگلیسی ام، مسافر گذاشتم، اگر دوست دارید بخوانید
 
متشکر
سودارو
2004-07-18